渔舟姐姐2014邀请大家一起写作第一次 题目：听无嗔大师唱歌有感

陈蓝天

              故乡，故乡！
                     我喜欢

                     笛声

                     带着清露的甜香

                     袅袅升起在

                     希望之田
                     
                     清晨

                     请唤醒
                     那双沉睡的眼睛
                     告别恶梦

                     在蓝天和白云下

                     稻穗们爱美的心

                     又恋上土地

                     夹着怀旧的诗篇

                     送给温馨的日子

                     马蹄舞过

                     阅尽草原的星星

                     背负一串串遗忘的名字

                     前进

                     脚印
                     越过长城

                     走下喜玛拉雅

                     贮进小桥河水

                     笑容
                     播撒万万个
                     灵巧的种子

                     这一刻

                     饭桌上会复活
                     无数种声音

                     小男孩吹着田螺壳

                     爸在剖蚌

                     斑驳的老井
                     在浅吟

                     


                     
                     
                     
                     

                           

陈蓝天

       谢谢无嗔老师，那天籁之音般，似脱离人家烟火的飘逸悠扬的歌声，深深打动着我。突然便想起写以上这样一首现代诗。
     人如能跳出红尘，只做骑着骏马，远游于世外的隐者，如一缕清风之自在，便没了一切的乡愁，一切的感伤。于是，人虽可躲在文字的绝尘里，可心一定会更失落。
     我还是愿游历过山川大河，便爬上喜玛，采一朵雪莲回来；或是抄一卷布达萨的心经，给故乡，给一条条变了模样的小河，给一处处已失了踪影的古桥，给那些变了味的人心。好歌可以洗涤浮气，宁静和开阔心境，的确是这样，谢谢。